Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her şey böyle başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her şey böyle başladı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi.