Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. . . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Her şey böyle başladı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Her şey böyle başladı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi.