Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Her şey böyle başladı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her şey böyle başladı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı.